Niekie Spoorenberg

Suriname is een prachtig land. Het gaat door een zware tijd politiek en economisch gezien en dat zie je ook terug in de zorg; er is momenteel schaarste aan personeel, materialen en geneesmiddelen.

Een Nederlandse collega van mij, internist-infectioloog Lycke Woittiez, werkt inmiddels al een aantal jaar in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP). Ik ben daar eind 2022 voor drie maanden naar toe gegaan om haar te ondersteunen. Dit was in het kader van een jaarlange samenwerking die was opgezet tussen het AZP en het AmsterdamUMC. Mijn gezin kon met mij mee doordat mijn partner op afstand kon werken en mijn kinderen naar een Surinaamse basisschool gingen.

Ik zag in Suriname aan aids gerelateerde ziekten. Patiënten komen namelijk vaak pas in een laat stadium van de ziekte naar het ziekenhuis of stoppen met therapie. Stigma speelt een rol, maar zeker ook de zorgen die mensen hebben over eerste levensbehoeften. Als je niet zeker weet of je morgen voldoende eten hebt, of over brandstof kunt beschikken, is het slikken van een pil voor een ziekte waar je op dat moment geen last van hebt minder belangrijk.

Het zien van andere pathologie dan dat ik hier in Nederland zie, maakt mij een betere arts. Mijn patiënten in Amsterdam komen ook uit de hele wereld. Het is boeiend om te zien hoe verschillende culturen omgaan met gezondheid en ziekte. Voor mij is het een uitdaging om mensen te begrijpen en zo goed mogelijk te begeleiden. Door mijn verblijf in Suriname ben ik me weer extra bewust geworden van de luxe die we hier hebben en de keuzes en afwegingen die je hier kunt maken.

In de nabije toekomst gaan we veel werk hebben aan de gevolgen van immuunsuppressiva die veelvuldig worden voorgeschreven in het kader van kanker of auto-immuunziekten. Deze maken patiënten kwetsbaar voor infecties, waarbij het per type immuunsuppressivum de vraag is: waar valt het gat in de immuniteit en met welke specifieke infecties moet rekening worden gehouden? Ook deze patiënten willen reizen en kunnen daardoor infecties oplopen die wij in Nederland minder vaak zien. Overigens is dat ook een verandering die plaatsvindt; door opwarming van de aarde komen infectiedragers zoals reuzeteken en tijgermuggen dichter bij huis voor.

Ik ben internist-infectioloog geworden omdat onze wereld groter is dan ons land. De verschillen fascineren mij. Al vanaf mijn studietijd ging ik naar het buitenland zodra het kon. Ik heb de gezondheidszorg in Ierland, Namibië en Suriname leren kennen. Met jonge kinderen is een buitenland avontuur wat ingewikkelder, maar inmiddels weet ik: het kan en het is ontzettend bijzonder.